Laatste dag New York (geupdate!)

Daar zijn we weer met een nieuwe dag in 'the city so nice they had to name it twice, New York, New York'. Zo, dat was ff een intro met een nummer gezongen door Frank Sinatra.

We staan vanmorgen wat eerder op want het is een dag met allemaal verschillende dingen, het is checkout day, Bicycle day, Central Park day en fly to Denver day. Maar eerst het laatste nieuws uit de ziekenboeg. Jullie vragen je natuurlijk allemaal af, hoe gaat het met Sharon én zou Shirley nu aan de beurt zijn? Toch? Nou, wat denk je? Sharon voelt zich een stuk opgeknapt en heeft goed geslapen en Shirley.... die slaat het hele gedoe gewoon over! Niks ziekjes, niks slapjes, gewoon niks! Eigenlijk heel logisch als je zo'n getraind lichaam hebt en stapels met afweer! Nee, ziek worden is alleen voor de zwakkeren onder ons :-) 

We springen in de 2 douches die we rijk zijn en beginnen aan het herinpakken van onze inboedel. Spullen van de meiden in hun koffer en wij onze koffer. En toch is het gek... Elke keer als je opnieuw je koffer probeert in te richten, lijkt er altijd een stuk ruimte verdwenen. We hebben weliswaar wel dingen gekocht, maar die gaan voornamelijk in de handbaggage. Wat ook niet meevalt, is om alle spulletjes weer te verzamelen en zo in te pakken dat je morgen nog weet waar het ergens zit. Ik bedenk me dat wat ik aan het doen ben eigenlijk een omgekeerde 'oerknal' is. Alles weer terug in een hele krappe ruimte stoppen! Ik heb het gisteren in het IMAX de andere kant op zien gaan. 

Als alles is ingepakt, nemen we afscheid van de fijne dubbele kamer en gaan met de lift naar de lobby. We checken uit en geven onze koffers en tassen mee aan de bellboy die ze keurig opslaat totdat we vanmiddag terugkomen omdat de taxi er dan is. We lopen ook deze morgen onze diner binnen en bestellen toast en apple turnover, koffie erbij en thee en huppakee! Weer lekker! 

Gevuld lopen we de straat op richting Central Park. De fietsverhuur zit één straat voor het park, superhandig. Binnen laat ik mijn reservering zien, lever mijn rijbewijs als onderpand in, krijg 2 kettingsloten in mijn handen gedrukt en we lopen naar buiten. We zijn snel aan de beurt en er worden 4 fietsen neergezet en op het oog wordt het zadel voor ons op hoogte gesteld. We nemen geen helm, want die is alleen bij kinderen onder de 14 verplicht. En, inderdaad, aan Sharon wordt toch even gevraagd naar de leeftijd.... :-) Altijd hetzelfde! We lopen met de fiets aan de hand over de stoep naar Central Park. Stukkie van 50 meter. Je denkt misschien, waarom niet fietsen? Nou, alle avenues (op Park Avenue na) zijn éénrichtingsverkeer en 7th Avenue gaat precies de verkeerde kant op qua rijrichting. En om nou als erkend fietsvolk gelijk hier je leven op het spel te zetten door op een straat met 5 rijstroken gewoon tegen het verkeer in te rijden, lijkt ons geen goed idee!

In Central Park begint de pret. Er loopt een weg helemaal rond in het park die ook éénrichtingsverkeer is en tegen de klok in gaat, dus we rijden rechtsaf in het park en gaan dan noordwaarts. Een volledig rondje is 10 km. Nou, die gaan we zeker doen. De weg is logisch gescheiden in 3 delen, links de kant waar hardlopers de ruimte hebben (als enige tweeweg verkeer toegestaan) in het midden ruimte voor langzame fietsers en rechts de snelle jongens op racefietsen of gewoon voor als je op de vlucht bent voor de politie :-) (Dus, Erik, ze houden hier rekening met fietsers!) Hier en daar staan stoplichten zodat voetgangers kunnen oversteken. We stoppen eerst bij de fontein en de roeibootvijver. We lopen met de fiets aan de hand en gaan ff bij de fontein zitten. Je kunt merken dat het zondag is, want het is best wel druk. Er staat een straatmuzikant met een gitaar en een geluidsband 'Dancing Queen' van Abba te zingen... En het is een neger, hè! Abba! In Central Park! Hoe kom je erop! 

We fietsen verder en plotseling roept Von 'Stop!'  WTF? We gaan aan de kant en wat is het geval, het glazen muiltje van de prinses is KAPOT! Niet echt van glas natuurlijk, maar een superleuk, luchtig, met glimmertjes erop, met een plat zooltje en 4 ronde bandjes in een donkere fabriek in Taiwan, met te weinig lijm in elkaar geklust prutsschoentje! Eén bandje is los en nu hangt ie als een aangeschoten vogeltje aan haar maatje 34... Tja... Johan en Nicolette herkennen dit moment heel erg goed. Efteling, espadrilles... Wie wil weten hoe dat ging, vraag in een reactie aan Johan, die kan ook leuk vertellen! :-) Afijn, schoen kapot. Vervolgens gaan er 3 paar ogen naar mij staan kijken, zo van, nou dat los jij vast wel ff op! Ik kijk terug, maar dat verandert niks aan de verwachting. Ik ben aan de beurt. Geen lijm bij ons (wel in de koffer, maar ja die staat tijdelijk in opslag), als ik het bandje weer terugduw tussen de onder- en bovenzool heb ik alleen een klein spijkertje of schroefje nodig om het vast te zetten. Maar ja, waar haal je die vandaan als je in een park staat met gras en bomen. Niet dus. Shirley zit inmiddels te kijken of haar fiets misschien een onderdeel heeft dat tijdelijk gemist kan worden. Helaas! Ik duik in mij rugzak en ga op zoek, op zoek naar, ja naar wat. Niks is geschikt. Totdat ik een stoffen zakje met sluitdraadjes tegenkom. Het condoom van de GoPro! Ik frutsel er een draad uit, prop het bandje terug op zijn oorspronkelijke plek en bind met de draad de boven- en onderzool precies bij het bandje met volle kracht vast. Zo, die zit! Ben alleen benieuwd hoe lang... We stappen weer op en fietsen verder. De volgende stop is de Jacqueline Kennedy Onassis Bassin. Een gigantisch meer waarin 4 miljard liter water zit en het is 12 meter diep! We staan net langs een hekje te kijken als Shirley een zoetwaterschildpad langs de kant ziet zwemmen! Smeltmomentje! 

We fietsen verder naar het noorden en herstellen het schoentje nog een keer. Central Park is prachtig! Echt een oase van rust in een gigantische stad als New York. Het is inmiddels 13:30 uur en we willen om 15:45 uur in het hotel zijn. We fietsen weer zuidwaarts en stappen nog een paar keer af om te genieten van het park. Als we bijna halverwege terug zijn, horen we achter ons iemand hard schreeuwen, gepiep van fietsenremmen en een klap! Baf! Er is een hardfietser keihard op een slowbiker geknald! We kunnen niet heel goed zien hoe groot de schade is, maar het laat maar weer eens zien dat het zomaar fout kan gaan als je hier niet goed oplet of je niet aan de regels houdt. 

Na een tijdje zijn we helemaal full circle en weer terug waar we zijn begonnen. We leveren de fietsen weer in, kopen wat fruit en lopen terug naar het hotel. Als de bellboy onze koffers heeft gehaald, doen de dames nog een lichte verkleedpartij om de airco van het vliegtuig te kunnen doorstaan. Nu hoeven we alleen nog maar te wachten op de taxi. In de hal van het hotel staan nog meer koffers van wachtende vertrekkers, maar er staat ook een enorme stapel koffers en tassen waarvan de bellboy niet weet van wie ze zijn. En ze staan er al een hele tijd. En dat is niet de bedoeling, dat je zelf zomaar je koffers daar neerlazert en dan de rest van de dag weg bent. Daar hebben ze nou die opslagmogelijkheid voor. Er bemoeien zich steeds meer mensen van het hotel mee en iemand roept:" Put it on the street! Get rid of it!" Dan verschijnen de eigenaren waarvan een meid een enorm afrokapsel heeft, maar echt ENORM! Ze beginnen uit te leggen hoe het zit en er is een Uber onderweg. Zodra die verschijnt, sjouwt de bellboy zich een verzakking met alle zooi van die groep. Er moet zelfs een tweede Uber (= een soort taxi Erik!) aan te pas komen, want het past er niet in. Gelukkig verschijnt ons busje ook. We laden en stappen in en hup daar gaan we. 

Als snel wordt duidelijk waarom ze je 4 uur van tevoren ophalen. Manhattan is NIET om door te komen met de auto! Eén grote file van toeterende auto's die van stoplicht naar stoplicht kruipen. Als we een paar straten verder zijn, mist Shirley haar Super Mario drinkbeker die we hebben gekocht! Kak, die moet in de opslag eruit zijn gevallen. We kijken nog een keer extra, maar hij is inderdaad weg. We kunnen alleen een mail sturen en vragen of ze hem hebben gevonden en misschien willen opsturen... Tja, nee heb je... 

Uiteindelijk rijden we over de Queensboro Bridge (naast de kabelbaan) het eiland af en na een rit van anderhalf uur komen we op JFK Airport aan. We stappen uit bij JetBlue en checken in bij een automaat. Super handig, één paspoort door de scanner en hup, alle 4 staan we op het scherm. We printen de labels voor de koffers uit, plakken die aan de koffers en intussen worden de instapkaarten geprint. Zo, dat ging snel, nu gelijk de koffers inleveren. Bij de Bagage Drop Off til ik de eerste koffer op de band. De man kijkt op een scherm, fronst, kijk naar mij, kijkt nog een keer naar het schermpje en laat dan weten dat de koffer te zwaar is. 50 pound maximum en deze is 54 pound.  Tweede koffer hetzelfde probleem, maar dan nog veel zwaarder. Dat wordt bijbetalen! We zorgen dat koffer 1 in recordtijd gewicht verliest en keurig op streefgewicht 50,0 zit. Stoppen dat in de andere koffer en betalen bij voor 1 te zware koffer. 

Blijft altijd dubieus, want naast je in het vliegtuig kan zomaar iemand zitten die 100 kilo boven zijn streefgewicht zit, maar die mag gewoon zonder bijbetalen mee! Maar goed.

Eerst nog ff de laatste flesjes opdrinken of weggooien. We leveren alsnog de koffers in en gaan door de security check. Het ritueel is wel bekend dus dat sla ik over. Alleen, de rugzak van Shirley en mezelf wordt apart genomen, hmmmmm. Ik sta me ondertussen weer aan te kleden en alles weer  in orde te brengen. Dan komen ze met mijn rugzak. Ze maakt hem open en haalt er toch nog een fles Fanta uit! Kak! Ze kijkt ook nog ff naar de GoPro-op-statief en alles is ok. Uit de tas van Shirley haalt ze de zak Jaminsnoep en met een detector scant ze of er geen onveilige stoffen in de tas zitten. Natuurlijk niet! Doos! Het enige gevaarlijke aan Jaminsnoep is dat je niet kunt stoppen als je begint!

We zijn dus secure en het is inmiddels al 19:10 uur. Ons boardingtijd is 19:30 uur dus dat wordt eten in het vliegtuig. We gaan zitten bij gate 18 en wachten af. Het vliegtuig staat er al, hij is 'on-time' staat op het bord. Mooi. Helaas gaan we pas om 20:30 uur aan boord want er was wat gedoe met gedoe :-) We zitten op rij 13 en 14 achter elkaar, E en F bij het raam. Het is hetzelfde vliegtuig als vanuit Amsterdam, net zo modern, alleen vliegen we nu met JetBlue. Die hebben nog wel schermen in de stoelen, maar dan wel met live tv-kanelen, video on-demand en WIFI aan boord! Echt waar! Stoer! We zien dat de dames Europees Kampioen zijn geworden en Daphne derde op de 100 meter tijdens de WK.

Om 21:10 uur stijgen we op met vlucht 97 naar Denver en schrijf ik dit verhaal. Ook heb ik het op een hoogte van 11 kilometer op onze blog geplaatst! Blijft stoer!

Yvon zit naast me haar boek te lezen met het leeslampje aan. Komt er net 2 minuten geleden een vrouw naar Yvon toe. Ze vindt dat ze zulk 'beautiful hair' heeft! Ze vraagt hoe ze dat voor elkaar krijgt en het zo houdt! WTF! Nou moet ik zeggen, in een donker vliegtuig, met 1 leeslampje aan, precies op dat zilverwitte haar gericht, is het wel een enorme blikvanger! 

Straks (23:30 uur) gaan we in Denver de auto halen en gauw naar het hotel. Snel slapen want morgen gaan we vroeg op pad! 

UPDATE

Nou was ik gestopt bij het haar-verhaal van Yvon, maar wat later kregen we een lekker bakkie pleur. Dus, tafeltje uitgeklapt, boek ff iets opzij en de koffie staat netjes te staan. Maar... door een kleine misrekening (zo'n tafeltje heeft altijd een ronde uitsparing, daar waar je koffie in hoort te staan) schuift Yvon het bekertje iets opzij en kantelt de hele bak koffie om en verdwijnt de volledige inhoud, hup, tussen het tafeltje en de zitting. Zeg maar, in het vak waar de puzzel in zit die in een paar afbeeldingen beschrijft hoe je ooit in een panieksituatie uit deze vliegende sigaar moet komen! De hete zooi sijpelt verder door en blijkt ook deels in de handbagage van Yvon te zitten! Gelukkig alleen wat vlekken en geen major overstroming. Zowel de oude als nieuwe iPad zijn ongeschonden, evenals de Jaminsnoep! We krijgen 5 centimeter servetjes van de stewardess en drogen alles zo goed als mogelijk. Ook haar rok was aan de onderkant getroffen. Dus hup naar de wc en poetsen maar. Ging gelukkig redelijk eruit.

Als alles weer tot rust is gekomen, pakken we de iPad en kijken we nog een aflevering van House Of Cards. Wat een geweldige serie is dat! Clair for president! We zijn pas bij seizoen 3 dus niet bijdehand gaan doen en gaan spoileren!

Yvon haar buurvrouw duikt na een tijdje onder haar stoel en tovert een tas tevoorschijn. En uit die tas haalt ze een.... hondje!! Een fiedeldoedel, type chihuahua. Eigenlijk geen hond, maar goed, ze is er dolgelukkig mee. Ook nog nooit gezien in een vliegtuig!

We zijn om 23:20 uur geland in Denver. Gelukkig zitten we in rij 13 en 14 dus zijn wel lekker vlot uit het vliegtuig. Onze koffers komen op band 4 dus we volgen de borden naar de Baggage Claim. Staan we plotseling te wachten op een treintje! Die brengt ons een kilometer verderop waar we er weer uit moeten. En daar is inderdaad de band. De vlucht staat erboven dus we wachten. Zal wel ff duren want wij waren hier in no-time, dat is die koffers NOOIT zo snel gelukt! En het duurt inderdaad nog een kleine 10 minuten totdat de band piepend en krakend en schurend begint te draaien. Na een tijdje komen onze koffers erop en volgen we de borden naar de Rental Cars Shuttle. We lopen naar buiten en zien verderop een busje bij een bord Thrifty staan. Die moeten we hebben. Thrifty, moet je maar eens helemaal goed engels uitspreken! Dan heeft de persoon tegenover je gelijk gedoucht :-) Het busje maakt vaart en rijdt zeker 4 kilometer voordat we bij de Car Rentals zijn. We stoppen bij maatschappij Dollar want die doet ook Thrifty (al geprobeerd? :-)) Binnen runt 1 dame de hele hut, maar dat kan makkelijk want er is niemand! Ik geeft mijn rijbewijs en credit card en ze zoekt ons op in het systeem. Tenminste, als ze in kan loggen... Wat niet lukt, ook niet op de terminal ernaast... Nog een keer, nog een keer... Helaas. Ze belt 'the guy from IT' en die zegt dat er een 'worldwide problem' is... Hmmm, het pas 00:20 uur dus we hebben wel even joh! Geen punt! We zijn HELEMAAL niet moe! 

Als die halve Pakistaan aan de andere kant nog ff doorratelt, kan ze plotseling inloggen! Volgens mij weten ze nu nog steeds niet hoe dat nou precies is gelukt! Maar goed, we kunnen door. Ze geeft nog een goeie tip over hoe je de tolwegen ontwijkt rondom Denver en we zijn blij. We regelen alles en krijgen de papieren mee en worden 'through the door, take a left, Q4. Have a nice evening!'  vriendelijk uitgezwaaid. 

Ok, we lopen naar buiten, linksaf, lopen een paar meter en als na 5 seconden de automatische buitenverlichting uitfloept, staan we op een donker parkeerterrein. Voor ons een zooi auto's en niemand die komt helpen. Ok, we zien verderop een paar borden Q4 - midsize SVU staan en daarbij 6 auto's. Nou, dan zal het wel zelfbediening zijn! We kiezen eerst de mooiste uit, trekken de klep open en ik zet koffer 1 erin. Ik zie dan al dat koffer 2 NOOIT erbij gaat kunnen! Dan gaan we voor deurtje nummer 2! Wat zal daar achter zitten? We lopen naar een, op het oog, iets grotere SUV en trekken de klep open... Nou, dat gaat zeker passen! Check nummer 2 wordt door S&S gedaan, heeft ie een USB-aansluiting? Heeft ie Bluetooth? Is ie lekker ruim achterin? En, is het een stoere bak? Nou, hij slaagt op alle punten, dus we pletteren alle zooi erin. Ik pak onze TomTom die we van mijn ouders hebben geleend en floep hem aan. Ja, hij doet het hoor, had ik thuis allemaal prima voorbereid. Op The Piratebay voor veel geld een officiele kaart van de USA met crack gekocht :-) Dus dat was allemaal gedaan, ik had hem zelfs gisteren opgeladen! Ook gedaan! En ik had de eerste 3 adressen als favoriet erin gezet voor momenten als deze. Laat, moe, wil weg, wil slapen, snel! Ik klik op wat iconen en hup, Tom stuurt ons zonder problemen naar onze overnachting. Ongeveer 10 minuten rijden. We parkeren achter het gebouw en rollen om 01:00 uur al het materieel de lobby in. De beste man zat al op ons te wachten, dus we knallen gelijk door naar kamer 232. Goeie kamer. We rangschikken alle zooi weer zodat we kunnen slapen en morgen wassen en weer aankleden. We vechten nog ff een potje met de airco, ploffen om 02:00 uur in bed en zetten de wekker op 07:00 uur... Tja, morgen moeten we ver rijden, dus ff doorbijten!